Tamara Wysocka z d. Tretiakowa (ur. 1953, Harbin) – jej dziadkowie w czasie rewolucji październikowej uciekli z Rosji do Harbina. W 1953 roku, po śmierci Stalina, rodzice przyjechali do ZSRR i zamieszkali w Kargacie koło Nowosybirska. W roku 1955 przenieśli się do Kokczetawu w Kazachstanie. Tamara Wysocka ukończyła X klasę w szkole nr 4 i podjęła pracę w pogotowiu ratunkowym. W latach 1975-1977 uczyła się pielęgniarstwa na kursie zorganizowanym w miejscowym szpitalu, po jego ukończeniu pracowała przez dwa lata na oddziale pulmonologicznym i pięć lat na oddziale kardiologicznym. W 1976 roku wyszła za mąż za Polaka Antoniego Wysockiego, którego rodzinę deportowano w 1936 roku z Żytomierszczyzny. W 1980 roku rodzina zamieszkała w dzielnicy Kokczetawu, Borowskoj. W 1985 roku Tamara Wysocka podjęła pracę jako pielęgniarka w przychodni chirurgicznej. Od roku 1990 razem z mężem, członkiem chóru „Stepowe Kwiaty”, aktywnie uczestniczyła w życiu kazachskiej Polonii. W czerwcu 1996 roku Tamara Wysocka przyjechała wraz z mężem oraz dwójką dzieci do Polski. Rodzina zamieszkała w Nadleśnictwie Durowo, Tamara Wysocka pracowała jako szwaczka. Obecnie jest emerytką i mieszka w Durowie.
więcej...
mniej
[00:00:07] Autoprezentacja boh. urodzonej w 1953 r. w Mandżurii w Chinach.
[00:00:17] Przedstawienie rodziców: Anny i Eugeniusza Tretiakowów – obydwoje urodzili się w Harbinie. Dziadkowie ze strony ojca w czasie rewolucji październikowej sprzedali majątek i uciekli do Chin. Dziadek ze strony matki był myśliwym i także uciekł do Chin. Powody ucieczek przed bolszewikami – gwałty i okrucieństwa.
[00:01:55] Ojciec jako młody człowiek budował kolej, potem był pomocnikiem maszynisty parowozu, matka pracowała w sklepie i przy przebieraniu owoców. Rodzice wzięli ślub w 1953 r. W Harbinie mieszkało wielu Rosjan, rodzice znali trochę język chiński, ale w Harbinie mówiono po rosyjsku. Po śmierci Stalina Rosjanom pozwolono wrócić do ZSRR, w 1953 r. rodzice przyjechali do ZSRR i zamieszkali w Kargacie koło Nowosybirska, tu ojciec uczył dzieci, a matka pracowała w stołówce jako kucharka. W 1955 r. rodzice przenieśli się do Kokczetawu w Kazachstanie, gdzie mieszkał brat matki – wyjazdy członków rodziny z Chin do Ameryki i Australii.
[00:06:00] Rodzice kupili w Kokczetawie działkę i budowali dom – pomoc członków rodziny. Boh. poszła do szkoły w wieku ośmiu lat, by zacząć naukę razem z młodszą o rok siostrą. W niedzielę ojciec zabierał okoliczne dzieciaki na wyprawy w góry. Ojciec był pierwszym w mieście mechanikiem samochodowym i zajmował się naprawą samochodów marki Wołga i Moskwicz. Matka była nocnym stróżem w bazie remontowej. Porównanie Kokczetawu z czasów młodości boh. i roku 2017 – wzajemna życzliwość.
[00:10:17] Boh. ukończyła dziesięć klas, potem przez dwa lata uczyła się pielęgniarstwa na kursie w szpitalu, wcześniej pracowała w pogotowiu. Nie było tam lekarzy, tylko felczerzy i pielęgniarki – organizacja wyjazdów do chorych. Przebieg kursu w szpitalu – zaczynało go 30 osób, ale nie wszyscy ukończyli. Po zdanym egzaminie boh. pracowała przez dwa lata w szpitalu na oddziale pulmonologicznym – brak leków. Na nocnych dyżurach były dwie pielęgniarki na 70 pacjentów. Znoszenie zwłok zmarłych pacjentów po wąskich szpitalnych schodach [+]. Potem pracowała na kardiologii, tu nie było nocnych dyżurów, a mąż nie chciał, by boh. pracowała w nocy.
[00:16:52] Boh. poznała przyszłego męża w szpitalu, gdy odwiedzał leżącą tam matkę – ślub w lutym 1976. Pogoda w czasie ślubu – przepowiednia na przyszłość. Pracując na oddziale kardiologicznym boh. podawała chorym leki i robiła zastrzyki. Po urodzeniu drugiego dziecka przez trzy lata była w domu i potem nie było dla niej pracy na kardiologii. W 1985 r. podjęła pracę w przychodni chirurgicznej, tam zmieniała opatrunki – technika zszywania ran. W tym czasie boh. mieszkała w Borowskoj (dzielnica Kokczetawu), a przychodnia znajdowała się w sąsiednim budynku [+].
[00:20:50] Mąż był artystą malarzem, dwa lata studiował w Moskwie, ale rzucił studia. Boh. nie odczuła rozpadu ZSRR, ponieważ nie straciła pracy. Mąż i syn przez kilka lat byli bezrobotni i boh. utrzymywała rodzinę. Rodzice dobrze wspominali życie w Chinach.
[00:23:30] Boh. poznała Antoninę Kasonicz, przełożoną pielęgniarek na oddziale kardiologii, która zaproponowała jej wstąpienie do Związku Polaków. Okoliczności, w jakich boh. i jej mąż zaczęli uczyć się języka polskiego. Mąż śpiewał w chórze „Stepowe kwiaty” – wyjazdy na koncerty do Polski. W 1995 r. boh. przyjechała do Polski razem z chórem.
[00:25:50] Decyzja o repatriacji rodziny – zaproszenie z Nadleśnictwa Durowo. W listopadzie 1995 boh. przyjechała z mężem do Durowa, by obejrzeć proponowane mieszkanie. Po powrocie do Kazachstanu złożono dokumenty na wyjazd – repatriacja w czerwcu 1996. W tym czasie nie było ustawy o repatriacji i boh. oraz mąż byli cudzoziemcami – wieloletnie załatwianie formalności. Po wejściu ustawy w życie znajomi wyjechali z Polski do Kazachstanu, a gdy przyjechali z powrotem, już byli repatriantami. Mąż i córka dostali wcześniej polskie obywatelstwo. [+]
[00:28:50] Po przyjeździe do Polski boh. pracowała jako szwaczka, potem przeszła na rentę. Mąż i syn pracowali w lesie, dom w Durowie po jakimś czasie wykupiono. Syn podjął pracę w zakładzie wyrobu rur z Czarnkowie.
[00:30:50] Rodzice męża zostali w 1936 r. deportowani z okolic Żytomierza do Niżnego Tagiłu, potem przenieśli się do Kokczetawu. Wyjeżdżając do Polski chciano zabrać matkę męża, ale ta nie chciała wyjeżdżać z Kazachstanu. W czasie kryzysu gospodarczego w Kazachstanie dwunastoletnia córka spała z rodzicami, ponieważ nie było ogrzewania.
[00:32:30] Mieszkając w lesie w Durowie boh. miała 5 km do przystanku autobusowego – dojazdy do pracy z mężem, który pracował w Obornikach. Boh. nie tęskniła za Kazachstanem, ale jej mąż tak. Teściowa mówiła po polsko-rosyjsko-ukraińsku, w domu męża nie podtrzymywano polskich tradycji. Córka jako dziesięciolatka zaczęła się uczyć polskiego. Wyjazd do Polski z chórem w 1995 r. – pierwsze wrażenia.
[00:37:15] Po dziesięciu latach boh. poleciała z mężem do Kazachstanu rządowym samolotem. Wyjazd w 2017 r. Dom wybudowany w Kazachstanie przez rodziców sprzedano w czasie wymiany rubli na tenge, za pieniądze, które przypadły boh. kupiono walizkę na wyjazd męża do Polski. Historia matki i jej znajomego Ukraińca – opinia na temat Ukraińców.
[00:40:52] W Kazachstanie mieszka siostra boh. Losy członków rodziny – wyjazd synowej i wnuków do Niemiec. Boh. chciałaby pojechać do Chin. Członkowie rodziny wyjechali z Chin do Ameryki i Australii, dopóki żyła matka utrzymywano kontakt pisząc po rosyjsku. Następne pokolenie już nie znało rosyjskiego.
więcej...
mniej
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Warszawie
ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
Pon. - Pt. 9:00 - 15:00
(+48) 22 182 24 75
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Berlinie
Pariser Platz 4a, 00-123 Berlin
Wt. - Pt. 10:30 - 17:30
(+49) 30 275 78 955
Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji
W Archiwum Instytutu Pileckiego gromadzimy i udostępniamy dokumenty w wersji cyfrowej. Zapisane są w nich losy obywateli polskich, którzy w XX wieku doświadczyli dwóch totalitaryzmów: niemieckiego i sowieckiego. Pozyskujemy kopie cyfrowe dokumentów, których oryginały znajdują się w zbiorach wielu instytucji polskich i zagranicznych, m.in.: Bundesarchiv, United Nations Archives, brytyjskich National Archives i polskich archiwów państwowych. Budujemy w ten sposób centrum wiedzy i ośrodek kompleksowych badań nad II wojną światową i podwójną okupacją w Polsce. Dla naukowców, dziennikarzy, ludzi kultury, rodzin ofiar i świadków zbrodni oraz wszystkich innych zainteresowanych historią.
Portal internetowy archiwum.instytutpileckiego.pl prezentuje pełny katalog naszych zbiorów. Pozwala się po nich poruszać z wykorzystaniem funkcji pełnotekstowego przeszukiwania dokumentów. Zawiera także opisy poszczególnych obiektów. Z treścią dokumentów zapoznać się można tylko w czytelniach Biblioteki Instytutu Pileckiego w Warszawie i w Berlinie, w których nasi pracownicy służą pomocą w przypadku pytań dotyczących zbiorów, pomagają użytkownikom w korzystaniu z naszych katalogów internetowych, umożliwiają wgląd do materiałów objętych ograniczeniami dostępności.
Niektóre dokumenty, np. te pochodzące z kolekcji Bundesarchiv czy Ośrodka Karta, są jednak objęte ograniczeniami dostępności, które wynikają z umów między Instytutem a tymi instytucjami. Po przybyciu do Biblioteki należy wówczas dopełnić formalności, podpisując stosowne oświadczenia, aby uzyskać dostęp do treści dokumentów na miejscu. Informacje dotyczące ograniczeń dostępu są zawarte w regulaminie Biblioteki. Przed wizytą zachęcamy do zapoznania się z zakresem i strukturą naszych zasobów archiwalnych, bibliotecznych i audiowizualnych, a także z regulaminem[hiperłącze] pobytu i korzystania ze zbiorów.
Wszystkich zainteresowanych skorzystaniem z naszych zbiorów zapraszamy do siedziby Instytutu Pileckiego przy ul. Stawki 2 w Warszawie. Biblioteka jest otwarta od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00–15.00. Przed wizytą należy się umówić. Można to zrobić, wysyłając e-mail na adres czytelnia@instytutpileckiego.pl lub dzwoniąc pod numer (+48) 22 182 24 75.
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Berlinie znajduje się przy Pariser Platz 4a. Jest otwarta od wtorku do piątku w godzinach 10.30–17.30. Wizytę można odbyć po wcześniejszym umówieniu się, wysyłając e-mail na adres bibliothek@pileckiinstitut.de lub dzwoniąc pod numer (+49) 30 275 78 955.
Prosimy zapoznać się z polityką prywatności. Korzystanie z serwisu internetowego oznacza akceptację jego warunków.