Tamara Wysocka z d. Tretiakowa (ur. 1953, Harbin) – jej dziadkowie w czasie rewolucji październikowej uciekli z Rosji do Harbina. W 1953 roku, po śmierci Stalina, rodzice przyjechali do ZSRR i zamieszkali w Kargacie koło Nowosybirska. W roku 1955 przenieśli się do Kokczetawu w Kazachstanie. Tamara Wysocka ukończyła X klasę w szkole nr 4 i podjęła pracę w pogotowiu ratunkowym. W latach 1975-1977 uczyła się pielęgniarstwa na kursie zorganizowanym w miejscowym szpitalu, po jego ukończeniu pracowała przez dwa lata na oddziale pulmonologicznym i pięć lat na oddziale kardiologicznym. W 1976 roku wyszła za mąż za Polaka Antoniego Wysockiego, którego rodzinę deportowano w 1936 roku z Żytomierszczyzny. W 1980 roku rodzina zamieszkała w dzielnicy Kokczetawu, Borowskoj. W 1985 roku Tamara Wysocka podjęła pracę jako pielęgniarka w przychodni chirurgicznej. Od roku 1990 razem z mężem, członkiem chóru „Stepowe Kwiaty”, aktywnie uczestniczyła w życiu kazachskiej Polonii. W czerwcu 1996 roku Tamara Wysocka przyjechała wraz z mężem oraz dwójką dzieci do Polski. Rodzina zamieszkała w Nadleśnictwie Durowo, Tamara Wysocka pracowała jako szwaczka. Obecnie jest emerytką i mieszka w Durowie.
mehr...
weniger
[00:00:07] Autoprezentacja boh. urodzonej w 1953 r. w Mandżurii w Chinach.
[00:00:17] Przedstawienie rodziców: Anny i Eugeniusza Tretiakowów – obydwoje urodzili się w Harbinie. Dziadkowie ze strony ojca w czasie rewolucji październikowej sprzedali majątek i uciekli do Chin. Dziadek ze strony matki był myśliwym i także uciekł do Chin. Powody ucieczek przed bolszewikami – gwałty i okrucieństwa.
[00:01:55] Ojciec jako młody człowiek budował kolej, potem był pomocnikiem maszynisty parowozu, matka pracowała w sklepie i przy przebieraniu owoców. Rodzice wzięli ślub w 1953 r. W Harbinie mieszkało wielu Rosjan, rodzice znali trochę język chiński, ale w Harbinie mówiono po rosyjsku. Po śmierci Stalina Rosjanom pozwolono wrócić do ZSRR, w 1953 r. rodzice przyjechali do ZSRR i zamieszkali w Kargacie koło Nowosybirska, tu ojciec uczył dzieci, a matka pracowała w stołówce jako kucharka. W 1955 r. rodzice przenieśli się do Kokczetawu w Kazachstanie, gdzie mieszkał brat matki – wyjazdy członków rodziny z Chin do Ameryki i Australii.
[00:06:00] Rodzice kupili w Kokczetawie działkę i budowali dom – pomoc członków rodziny. Boh. poszła do szkoły w wieku ośmiu lat, by zacząć naukę razem z młodszą o rok siostrą. W niedzielę ojciec zabierał okoliczne dzieciaki na wyprawy w góry. Ojciec był pierwszym w mieście mechanikiem samochodowym i zajmował się naprawą samochodów marki Wołga i Moskwicz. Matka była nocnym stróżem w bazie remontowej. Porównanie Kokczetawu z czasów młodości boh. i roku 2017 – wzajemna życzliwość.
[00:10:17] Boh. ukończyła dziesięć klas, potem przez dwa lata uczyła się pielęgniarstwa na kursie w szpitalu, wcześniej pracowała w pogotowiu. Nie było tam lekarzy, tylko felczerzy i pielęgniarki – organizacja wyjazdów do chorych. Przebieg kursu w szpitalu – zaczynało go 30 osób, ale nie wszyscy ukończyli. Po zdanym egzaminie boh. pracowała przez dwa lata w szpitalu na oddziale pulmonologicznym – brak leków. Na nocnych dyżurach były dwie pielęgniarki na 70 pacjentów. Znoszenie zwłok zmarłych pacjentów po wąskich szpitalnych schodach [+]. Potem pracowała na kardiologii, tu nie było nocnych dyżurów, a mąż nie chciał, by boh. pracowała w nocy.
[00:16:52] Boh. poznała przyszłego męża w szpitalu, gdy odwiedzał leżącą tam matkę – ślub w lutym 1976. Pogoda w czasie ślubu – przepowiednia na przyszłość. Pracując na oddziale kardiologicznym boh. podawała chorym leki i robiła zastrzyki. Po urodzeniu drugiego dziecka przez trzy lata była w domu i potem nie było dla niej pracy na kardiologii. W 1985 r. podjęła pracę w przychodni chirurgicznej, tam zmieniała opatrunki – technika zszywania ran. W tym czasie boh. mieszkała w Borowskoj (dzielnica Kokczetawu), a przychodnia znajdowała się w sąsiednim budynku [+].
[00:20:50] Mąż był artystą malarzem, dwa lata studiował w Moskwie, ale rzucił studia. Boh. nie odczuła rozpadu ZSRR, ponieważ nie straciła pracy. Mąż i syn przez kilka lat byli bezrobotni i boh. utrzymywała rodzinę. Rodzice dobrze wspominali życie w Chinach.
[00:23:30] Boh. poznała Antoninę Kasonicz, przełożoną pielęgniarek na oddziale kardiologii, która zaproponowała jej wstąpienie do Związku Polaków. Okoliczności, w jakich boh. i jej mąż zaczęli uczyć się języka polskiego. Mąż śpiewał w chórze „Stepowe kwiaty” – wyjazdy na koncerty do Polski. W 1995 r. boh. przyjechała do Polski razem z chórem.
[00:25:50] Decyzja o repatriacji rodziny – zaproszenie z Nadleśnictwa Durowo. W listopadzie 1995 boh. przyjechała z mężem do Durowa, by obejrzeć proponowane mieszkanie. Po powrocie do Kazachstanu złożono dokumenty na wyjazd – repatriacja w czerwcu 1996. W tym czasie nie było ustawy o repatriacji i boh. oraz mąż byli cudzoziemcami – wieloletnie załatwianie formalności. Po wejściu ustawy w życie znajomi wyjechali z Polski do Kazachstanu, a gdy przyjechali z powrotem, już byli repatriantami. Mąż i córka dostali wcześniej polskie obywatelstwo. [+]
[00:28:50] Po przyjeździe do Polski boh. pracowała jako szwaczka, potem przeszła na rentę. Mąż i syn pracowali w lesie, dom w Durowie po jakimś czasie wykupiono. Syn podjął pracę w zakładzie wyrobu rur z Czarnkowie.
[00:30:50] Rodzice męża zostali w 1936 r. deportowani z okolic Żytomierza do Niżnego Tagiłu, potem przenieśli się do Kokczetawu. Wyjeżdżając do Polski chciano zabrać matkę męża, ale ta nie chciała wyjeżdżać z Kazachstanu. W czasie kryzysu gospodarczego w Kazachstanie dwunastoletnia córka spała z rodzicami, ponieważ nie było ogrzewania.
[00:32:30] Mieszkając w lesie w Durowie boh. miała 5 km do przystanku autobusowego – dojazdy do pracy z mężem, który pracował w Obornikach. Boh. nie tęskniła za Kazachstanem, ale jej mąż tak. Teściowa mówiła po polsko-rosyjsko-ukraińsku, w domu męża nie podtrzymywano polskich tradycji. Córka jako dziesięciolatka zaczęła się uczyć polskiego. Wyjazd do Polski z chórem w 1995 r. – pierwsze wrażenia.
[00:37:15] Po dziesięciu latach boh. poleciała z mężem do Kazachstanu rządowym samolotem. Wyjazd w 2017 r. Dom wybudowany w Kazachstanie przez rodziców sprzedano w czasie wymiany rubli na tenge, za pieniądze, które przypadły boh. kupiono walizkę na wyjazd męża do Polski. Historia matki i jej znajomego Ukraińca – opinia na temat Ukraińców.
[00:40:52] W Kazachstanie mieszka siostra boh. Losy członków rodziny – wyjazd synowej i wnuków do Niemiec. Boh. chciałaby pojechać do Chin. Członkowie rodziny wyjechali z Chin do Ameryki i Australii, dopóki żyła matka utrzymywano kontakt pisząc po rosyjsku. Następne pokolenie już nie znało rosyjskiego.
mehr...
weniger
Bibliothek des Pilecki-Instituts in Warschau
ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
Mo. - Fr. 9:00 - 15:00 Uhr
(+48) 22 182 24 75
Bibliothek des Pilecki-Instituts in Berlin
Pariser Platz 4a, 00-123 Berlin
Pon. - Pt. 10:30 - 17:30
(+49) 30 275 78 955
Diese Seite verwendet Cookies. Mehr Informationen
Das Archiv des Pilecki-Instituts sammelt digitalisierte Dokumente über die Schicksale polnischer Bürger*innen, die im 20. Jahrhundert unter zwei totalitären Regimes – dem deutschen und sowjetischen – gelitten haben. Es ist uns gelungen, Digitalisate von Originaldokumenten aus den Archivbeständen vieler polnischer und ausländischer Einrichtungen (u. a. des Bundesarchivs, der United Nations Archives, der britischen National Archives, der polnischen Staatsarchive) zu akquirieren. Wir bauen auf diese Art und Weise ein Wissenszentrum und gleichzeitig ein Zentrum zur komplexen Erforschung des Zweiten Weltkrieges und der doppelten Besatzung in Polen auf. Wir richten uns an Wissenschaftler*innen, Journalist*innen, Kulturschaffende, Familien der Opfer und Zeugen von Gräueltaten sowie an alle an Geschichte interessierte Personen.
Das Internetportal archiwum.instytutpileckiego.pl präsentiert unseren Bestandskatalog in vollem Umfang. Sie können darin eine Volltextsuche durchführen. Sie finden ebenfalls vollständige Beschreibungen der Objekte. Die Inhalte der einzelnen Dokumente können Sie jedoch nur in den Lesesälen der Bibliothek des Pilecki-Instituts in Warschau und Berlin einsehen. Sollten Sie Fragen zu unseren Archivbeständen und dem Internetkatalog haben, helfen Ihnen gerne unsere Mitarbeiter*innen weiter. Wenden Sie sich auch an sie, wenn Sie Archivgut mit beschränktem Zugang einsehen möchten.
Teilweise ist die Nutzung unserer Bestände, z. B. der Dokumente aus dem Bundesarchiv oder aus der Stiftung Zentrum KARTA, nur beschränkt möglich – dies hängt mit den Verträgen zwischen unserem Institut und der jeweiligen Institution zusammen. Bevor Sie vor Ort Zugang zum Inhalt der gewünschten Dokumente erhalten, erfüllen Sie bitte die erforderlichen Formalitäten in der Bibliothek und unterzeichnen die entsprechenden Erklärungsformulare. Informationen zur Nutzungsbeschränkung sind in der Benutzungsordnung der Bibliothek zu finden. Vor dem Besuch empfehlen wir Ihnen, dass Sie sich mit dem Umfang und Aufbau unserer Archiv-, Bibliotheks- und audiovisuellen Bestände sowie mit der Besucherordnung und den Nutzungsbedingungen der Sammlung vertraut machen.
Alle Personen, die unsere Bestände nutzen möchten, laden wir in den Hauptsitz des Pilecki-Instituts, ul. Stawki 2 in Warschau ein. Die Bibliothek ist von Montag bis Freitag von 9.00 bis 15.00 Uhr geöffnet. Bitte melden sie sich vor Ihrem Besuch per E-Mail: czytelnia@instytutpileckiego.pl oder telefonisch unter der Nummer (+48) 22 182 24 75 an.
In der Berliner Zweigstelle des Pilecki-Instituts befindet sich die Bibliothek am Pariser Platz 4a. Sie ist von Dienstag bis Freitag von 10.30 bis 17.30 Uhr geöffnet. Ihr Besuch ist nach vorheriger Anmeldung möglich, per E-Mail an bibliothek@pileckiinstitut.de oder telefonisch unter der Nummer (+49) 30 275 78 955.
Bitte lesen Sie unsere Datenschutzerklärung. Mit der Nutzung der Website erklären Sie sich mit ihren Bedingungen einverstanden..