Wojciech Szot (ur. 1947, Annopol) – jego ojciec Stanisław przed wojną zajmował się pracą na roli, po wojnie pracował w Annopolu jako fryzjer, a następnie jako wozak konny w Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska. Stanisław miał brata Józefa (ur. 1917), który po wojnie wyjechał na Ziemie Odzyskane, brata Adama (ur. w latach 20.), który w roku 1953/54 utopił się w starorzeczu Wisły w Zabełczu, oraz siostrę Milkę (ur. 1924), zamieszkałą w okolicach Kraśnika. Urodzona w 1917 roku w Annopolu (Rachowie) matka Pelagia z domu Zgardzińska pracowała przed wojną w majątku dziedzica Rachowa, Jakoba Rozenberga. W czasie okupacji pracowała w tym majątku zarządzanym przez niemieckiego komendanta Ottona Lazarczyka. Po wojnie była sprzedawczynią w sklepach Gminnej Spółdzielni SCh w Annopolu. Młodszy brat matki, Zbigniew Zgardziński w 1943 roku został przez mieszkańca Annopola zadenuncjowany Niemcom (prawdopodobnie za ukrywanie Żydów) i wywieziony na roboty przymusowe do III Rzeszy. Po wojnie pracował na statku, a następnie osiedlił się w Wietnamie. Drugi brat matki Bronisław Zgardziński był kamasznikiem, zajmował się szyciem butów
po wojnie pracował w Usługowym Zakładzie Szewskim w Annopolu przez wiele lat będąc jego kierownikiem. W 1944 roku Pelagia Zgardzińska wyszła za mąż za Stanisława Szota. Wojciech jest jednym z czworga rodzeństwa: najstarsza siostra Alicja (ur. 1945), po mężu Wolska, brat Józef (1948) mieszka wraz z żoną w Annopolu, najmłodszy brat Zbigniew (1959) mieszkał i pracował w Annopolu, zmarł w wieku 40 lat. Wojciech w latach 1955-1962 uczęszczał do 7-klasowej Szkoły Podstawowej w Annopolu. W roku 1962 rozpoczął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Kraśniku na kierunku kierowca mechanik samochodowy. Następnie kontynuował naukę w Technikum Samochodowym przy Państwowym Przedsiębiorstwie Komunikacji Samochodowej w Kraśniku, którą ukończył w 1966 roku z dyplomem technika mechanika samochodowego. Podjął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Komunikacji Samochodowej w Kraśniku. Od jesieni 1967 odbywał w Warszawie i Lublinie zasadniczą służbę wojskową, m.in. przygotowywany do udziału w inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do pracy w kraśnickim PKS. W 1985 roku ze względu na komunistyczne represje partyjne zmuszony do odejścia z pracy, zatrudnił się w Zakładzie Transportu i Spedycji Lasów Państwowych w Kraśniku, gdzie pracował do października 1999. Następnie wyemigrował w celach zarobkowych do USA. Do Polski wrócił w 2004 roku. W 2008 roku przeszedł na emeryturę. Od 1972 roku żonaty z Wiesławą Krakowiak, w latach 1970-72 pracowniczką Poczty Polskiej, a do 1993 roku pracowniczką biurową w Przedsiębiorstwie Komunikacji Samochodowej PKS w Kraśniku. Żona zmarła przedwcześnie na chorobę nowotworową. Starszy syn Grzegorz (ur. 1974) mieszka w Kraśniku. Ukończył Wydział Samochodowy Politechniki Lubelskiej
jest biegłym sądowym w sprawach związanych wypadkami drogowymi i zarządzaniem ruchem lądowym. Jego żona Agnieszka jest stomatologiem. Młodszy syn Artur (1976) pracuje w kraśnickiej Policji w wydziale ruchu drogowego. Ma żonę Ewę. Wojciech Szot od roku 1985 do chwili obecnej należy do Koła Łowieckiego „Zaborze” w Annopolu. Od 1987 roku jest członkiem Zarządu, pełnił funkcje Sekretarza, Wicełowczego oraz Łowczego. Był odznaczany przez Polski Związek Łowiecki.
więcej...
mniej
[00:00:07] Wspomnienie pracowników kopalni w Annopolu, kierowcą dyrektora Stefana Surdego był Edward Janisz. Ratownikiem górniczym był wuj boh. Kazimierz Zgardziński – wypadki w kopalni. Roman Krawczyk posiada dokumenty dotyczące kopalni. Podczas likwidacji kopalni można było odkupić szyny kolejki, które wykorzystywano podczas budowy domów.
[00:03:44] Boh. bywał na terenie kopalni, ale nie schodził pod ziemię. Wózki z urobkiem wyciągały konie, zabawy dzieciaków na hałdach. Po wojnie mężczyźni z okolicy pracowali w kopalni, kobiety w zakładach krawieckich, w gastronomii.
[00:06:05] Wiele osób pracowało w rolnictwie, handlu i rzemiośle, wuj Bronisław Zgardziński był kierownikiem zakładu szewskiego. Wspomnienie cukierków z dzieciństwa. Boh. dostał na komunię sandały robione na zamówienie. Gdy chciano go zdyscyplinować, straszono odebraniem obuwia. Szycie spodni u krawca – zmieniająca się moda męska. Asortyment w sklepie Wąsika [+]. Matka pracowała w domu towarowym na stoisku meblowym.
[00:10:35] Matka opowiadała o komendancie Lazarczyku, który więził ludzi w piwnicy w czasie okupacji. Po wojnie w tym miejscu składowano piwo, które przywożono w beczkach z browaru w Ostrowcu. Ojciec pracował przy jego rozładunku.
[00:14:06] Parcelacja majątku po wojnie – ojciec dostał dwa hektary ziemi koło Michalina. Ojciec był fryzjerem, potem pracował w transporcie w Gminnej Spółdzielni.
[00:17:10] Nad rzeką Sanną były łąki, na których wypasano krowy. Sanna była rybną rzeką – wybieranie ryb na rozlewiskach. Łowiono leszcze, szczupaki i świnki. Zmiany po melioracji w latach 60. Żydzi podczas okupacji budowali drogę i pracowali przy regulacji rzeki. Kąpiele w starorzeczu Wisły. Okoliczności utopienia się stryja Adama Szota – boh. widział jego zwłoki. Spacery nad Sanną, położenie źródła Kasańska Bania.
[00:26:45] Ojciec miał dwóch braci i siostrę. Brat Józef mieszkał na zachodzie Polski i rodzina nie utrzymywała kontaktów. Boh. nie znał stryja Adama, który się utopił. Siostra Milka wyszła za Żuka, który pracował w kopalni fosforytów – dzieci Żuków.
[00:33:00] Boh. miał braci Józefa i Zbigniewa oraz siostrę Alicję. Siostra, urodzona w 1945 r., ukończyła Technikum Ekonomiczne w Annopolu i pracowała w Stomilu w Bydgoszczy. Brat Józef urodził się w 1949 r., po ślubie mieszkał i pracował w Kraśniku. Boh. po skończeniu szkoły pracował w Kraśniku – kontakty z bratem. Teść brata, Gonder, był miejscowym działaczem.
[00:37:55] Sadzawka koło parku w Annopolu – jazda na drewnianych łyżwach. W rurze przepustu boh. znalazł zardzewiałe łyżwy, które wyczyścił i używał ich. Młodzież chodziła do kina działającego w dawnej ubojni – wyświetlane filmy. Seanse kina objazdowego w szkole. [+]
[00:43:58] Wypadki w Annopolu – potrącenie weterynarza przez autobus.
[00:45:52] Powody przedwczesnej śmierci brata Zbigniewa, urodzonego w 1959 r.
[00:48:07] Wspomnienie żony, która w 2016 r. zachorowała i zmarła w 2019. Choroba wnuczka Michała, który również zmarł w 2019 r. Refleksje na temat małżeństwa. Najstarszy syn Grzegorz urodził się w 1974 r., ukończył Politechnikę Lubelską i mieszka w Kraśniku. Jest biegłym sądowym w sprawach wypadków komunikacyjnych. Syn Artur pracuje w policji. Zajęcia wnuków.
[00:56:53] Boh. przez trzy lata starał się o przyjęcie do Koła Łowieckiego w Annopolu. Został przyjęty w 1985 r. – sprawowane funkcje. Spotkania ze zwierzętami w lesie. W czasie kariery łowieckiej boh. zastrzelił rannego jelenia i strzela do dzików. Stosunek do zwierząt. Żona nie chciała, by przynosił upolowane zwierzęta i ptaki do domu. Obszar łowiecki wokół Annopola – liczba myśliwych. Przywiązanie do psa myśliwskiego – jego zachowanie podczas spotkania z łanią.
[01:06:48] Kolega-myśliwy Mieczysław Więckowski opowiadał o notablu z Kraśnika, który pojechał na polowanie i zabił kozła, na którego nie miał pozwolenia. Przestrzeganie dyscypliny łowieckiej – porównanie do zabijania dzików obecnie, stawka za zastrzelonego dzika. Spotkanie w lesie z wilkami. Boh. był na polowaniu w Nadleśnictwie Władysławów w Lasach Janowskich – zabicie wilka.
[01:16:38] Boh. słyszał opowieści starszych osób o wojnie – wspominanie przez matkę Radwańskiego ps. „Kostek” i Kozłowskiego. Boh. nie interesowały te historie. Związki z Annopolem.
[01:22:48] Boh. jako młody chłopak chodził na zabawy do okolicznych wsi, bywał też na zabawach za Wisłą. Nocne wyprawy po jabłka i przejażdżki motocyklem. Młodzieńcze psoty. Związki z Annopolem – wymiana mieszkańców na przestrzeni lat.
[01:28:18] Dom w Kraśniku kupiono od Żyda Kestenbauma. Przejazd taborów cygańskich – wyrzucanie wiechci słomy dla oznaczenia dróg. Zimą Cyganie mieszkali w baraku w Annopolu, który został po budowniczych miasta. Czasem mieszkali tam saperzy, którzy kruszyli lód na Wiśle – zerwanie mostu w dzień targowy. Podczas budowy nowego mostu pracował Edward Stachura, który mieszkał u Rycherta, brata babci prowadzącego relację.
[01:38:00] Rozważania na temat pamięci i zasłyszanych w dzieciństwie opowieści, także o duchach straszących przy cmentarzu. Przed wojną działała kopalnia odkrywkowa fosforytów i pracował w niej ojciec boh. – jej lokalizacja i ślady widoczne w latach 50.
więcej...
mniej
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Warszawie
ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
Pon. - Pt. 9:00 - 15:00
(+48) 22 182 24 75
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Berlinie
Pariser Platz 4a, 00-123 Berlin
Wt. - Pt. 10:30 - 17:30
(+49) 30 275 78 955
Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji
W Archiwum Instytutu Pileckiego gromadzimy i udostępniamy dokumenty w wersji cyfrowej. Zapisane są w nich losy obywateli polskich, którzy w XX wieku doświadczyli dwóch totalitaryzmów: niemieckiego i sowieckiego. Pozyskujemy kopie cyfrowe dokumentów, których oryginały znajdują się w zbiorach wielu instytucji polskich i zagranicznych, m.in.: Bundesarchiv, United Nations Archives, brytyjskich National Archives i polskich archiwów państwowych. Budujemy w ten sposób centrum wiedzy i ośrodek kompleksowych badań nad II wojną światową i podwójną okupacją w Polsce. Dla naukowców, dziennikarzy, ludzi kultury, rodzin ofiar i świadków zbrodni oraz wszystkich innych zainteresowanych historią.
Portal internetowy archiwum.instytutpileckiego.pl prezentuje pełny katalog naszych zbiorów. Pozwala się po nich poruszać z wykorzystaniem funkcji pełnotekstowego przeszukiwania dokumentów. Zawiera także opisy poszczególnych obiektów. Z treścią dokumentów zapoznać się można tylko w czytelniach Biblioteki Instytutu Pileckiego w Warszawie i w Berlinie, w których nasi pracownicy służą pomocą w przypadku pytań dotyczących zbiorów, pomagają użytkownikom w korzystaniu z naszych katalogów internetowych, umożliwiają wgląd do materiałów objętych ograniczeniami dostępności.
Niektóre dokumenty, np. te pochodzące z kolekcji Bundesarchiv czy Ośrodka Karta, są jednak objęte ograniczeniami dostępności, które wynikają z umów między Instytutem a tymi instytucjami. Po przybyciu do Biblioteki należy wówczas dopełnić formalności, podpisując stosowne oświadczenia, aby uzyskać dostęp do treści dokumentów na miejscu. Informacje dotyczące ograniczeń dostępu są zawarte w regulaminie Biblioteki. Przed wizytą zachęcamy do zapoznania się z zakresem i strukturą naszych zasobów archiwalnych, bibliotecznych i audiowizualnych, a także z regulaminem[hiperłącze] pobytu i korzystania ze zbiorów.
Wszystkich zainteresowanych skorzystaniem z naszych zbiorów zapraszamy do siedziby Instytutu Pileckiego przy ul. Stawki 2 w Warszawie. Biblioteka jest otwarta od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00–15.00. Przed wizytą należy się umówić. Można to zrobić, wysyłając e-mail na adres czytelnia@instytutpileckiego.pl lub dzwoniąc pod numer (+48) 22 182 24 75.
Biblioteka Instytutu Pileckiego w Berlinie znajduje się przy Pariser Platz 4a. Jest otwarta od wtorku do piątku w godzinach 10.30–17.30. Wizytę można odbyć po wcześniejszym umówieniu się, wysyłając e-mail na adres bibliothek@pileckiinstitut.de lub dzwoniąc pod numer (+49) 30 275 78 955.
Prosimy zapoznać się z polityką prywatności. Korzystanie z serwisu internetowego oznacza akceptację jego warunków.