Lidia Ziental z d. Markiewicz (ur. 1929, Warszawa, zm. 2020) – radczyni prawna i działaczka kombatancka. Przed wojną uczęszczała do szkoły sióstr szarytek na warszawskich Nowolipkach. Podczas okupacji niemieckiej kontynuowała naukę w Gimnazjum Anieli Hoene-Przesmyckiej, należała również do konspiracyjnej organizacji harcerskiej. W czasie powstania warszawskiego służyła jako sanitariuszka w batalionie „Zośka” w II plutonie 3 kompanii „Giewonta”. Przeszła cały szlak bojowy oddziału: od Woli, przez Stare Miasto, Czerniaków i Mokotów. Trzykrotnie przeprawiała się kanałami, w czasie walk dwukrotnie ranna, straciła część rodziny, wielu przyjaciół i kolegów. Po kapitulacji powstania opuściła Warszawę wraz z ludnością cywilną. Po wojnie ukończyła studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim i pracowała jako radczyni prawna. Była aktywną działaczką kombatancką w ramach Środowiska Żołnierzy Batalionu „Zośka”. Odznaczona m.in. Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski i dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Zmarła 7 listopada 2020 roku.
more...
less
[00:00:07] Autoprezentacja boh. Ojciec był hallerczykiem, ochotnikiem wojny 1920 r., przemysłowcem. W domu mieszkała liczna rodzina, w tym babcie i dwaj siostrzeńcy matki, którzy mieszkali na Pradze, ale do szkół chodzili na lewym brzegu Wisły. Boh. miała czwórkę rodzeństwa.
[00:01:28] Latem 1939 r. boh. była z rodzeństwem w Urlach. Gdy ogłoszono mobilizację, ojciec chciał zabrać dzieci do Warszawy. Kupiono bilety na pociąg, ale nie udało się do niego wsiąść z powodu przepełnienia. Ojciec zorganizował dwie furmanki i nimi dojechano do domu. W czasie oblężenia stolicy dwie starsze siostry pracowały jako pomoc sanitarna w szpitalu Ujazdowskim. Ojca powołano do Straży Obywatelskiej, której zadaniem była pomoc mieszkańcom miasta, w tym dostarczanie żywności. W czasie jednego z bombardowań boh. wymknęła się z piwnicy do swojego pokoju i w tym czasie bomba uderzyła w dom, niszcząc pokój, w którym były zapasy.
[00:05:26] Prezydent Starzyński powołał kpt. Nelkena na szefa szpitala Ujazdowskiego – ewakuacja do Grodna. W czasie powstanie boh. poznała Annę Nelken „Inkę”, córkę doktora, którą powieszono razem z ks. Stankiem.
[00:07:28] Głód w czasie oblężenia stolicy. Dzieci miały na szyjach zawieszone woreczki z danymi personalnymi i adresami. Atmosfera po kapitulacji. We wrześniu 1938 r. rodzice byli w sanatorium w Truskawcu – bieda na Kresach.
[00:10:40] Boh. chodziła do szkoły prowadzonej przez siostry Szarytki i przed wybuchem wojny ukończyła trzy klasy. Wspomnienie pierwszej komunii. Rozdzielanie kanapek w przedszkolu prowadzonym przez zakonnice. Przed wyjazdem dzieci do Częstochowy zamożniejsi rodzice zapłacili za dzieci z biednych domów. Ojciec chodził na spotkania do kawiarni „Ziemiańskiej” i często zabierał tam boh. Wspomnienie spektaklu „Książę i żebrak” wystawianego w Teatrze Letnim, wyjazdy do Wilanowa
[00:14:18] N początku okupacji zlikwidowano niektóre przedmioty, w tym język polski i historię. Rozpijanie społeczeństwa przez okupantów. Nauka w ramach tajnych kompletów. Boh. uczyła się w Gimnazjum im. Anieli Hoene-Przesmyckiej przy ul. Mazowieckiej. Aniela Hoene-Przesmycka była żoną Zenona Przesmyckiego „Miriama”. Językiem wykładowym w szkole był francuski, program nauczania. Kryterium przyjmowania do konspiracji. Podręczniki gimnazjalne kupowano u pani Halinki, która handlowała rybami ma Placu Żelaznej Bramy.
[00:19:25] Trudności z zaopatrzeniem w żywność. Wszyscy członkowie rodziny działali w konspiracji. Boh. została zaprzysiężona w 1942 r., instruktorką była Alicja Gołod-Gołębiowska ps. „Lusia”, koleżankami z drużyny: Danuta Sidorowicz, Barbara Skwarska, Krystyna Zawadzka. W ramach akcji małego sabotażu malowano żółwie, które były symbolami powolnej pracy dla okupanta, domalowywano litery w niemieckich hasłach zmieniając ich treść. Terror w czasie okupacji – masowe egzekucje.
[00:22:18] Konieczność opuszczenia domu z powodu powstania getta. W 1942 r. w czasie sowieckiego bombardowania ojciec został ranny. Siostra, studentka Wyższej Szkoły Handlowej, przeziębiła się w czasie jednej z akcji i przebywała w Józefowie. Brat studiował medycynę na tajnych kompletach. Boh. uczyła się w gimnazjum, a jednocześnie, by nie wywieziono jej na roboty, chodziła do szkoły handlowej – znajomy ojca, Stanisław Taniewicz, dał boh. zaświadczenie, że pracuje w zakładzie kamieniarskim jako sprzątaczka. Egzekucje w ruinach getta. Informacje o aresztowaniach, łapankach i rozstrzeliwaniach.
[00:25:40] Ojciec pomagał Żydom, znajoma Żydówka została Ewą Kozierowską i wyszła z rodziną po upadku powstania. Rodzice działali w Radzie Głównej Opiekuńczej, matka organizowała koncerty, zaangażowane panie przesyłały paczki polskim żołnierzom przebywającym w obozach jenieckich. Skupiano się na tych, których rodziny zostały w strefie sowieckiej.
[00:27:56] Działalność organów Polskiego Państwa Podziemnego. Likwidacja niemieckich placówek w ramach akcji „Taśma” – wspomnienie śmierci Tadeusza Zawadzkiego „Zośki”. Inne akcje przeprowadzane przez polskie podziemie. Niszczenie przez okupanta polskiej inteligencji – sprawa profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Napięcie przed powstaniem.
[00:31:42] Brat Zbigniew Markiewicz pełnił obowiązki lekarza w szpitalu polowym przy ul. Dzikiej i został tam zamordowany przez Niemców. Najstarsza siostra Zenona została ciężko ranna, gdy udzielała pomocy rannemu. Trafiła do szpitala Karola i Marii i tu zginęła w budynku podpalonym przez Niemców w czasie rzezi Woli.
[00:33:47] 1 sierpnia rodzice nie pozwolili córce wyjść z domu. Boh. wyszła następnego dnia i udała się do miejsca, w którym czekały na nią koleżanki – torby sanitariuszek wyposażone w rzeczy z alianckich zrzutów, rodzaje bandaży. Zakładano, że powstanie potrwa kilka dni. 3 sierpnia boh. znalazła się w szpitalu Karola i Marii, tu okazało się, że jest dużo personelu i dziewczyny zostały skierowane do kompanii 3 „Giewonta” – sprawa wieku boh. i innych młodych powstańców. Danuta Sidorowicz trafiła do 1 kompanii „Maciek”, którą dowodził Andrzej Łukoski [+]. Refleksje na temat zachowania Niemców w czasie okupacji. Karanie kobiet, które zadawały się z Niemcami, wykonywanie wyroków śmierci.
[00:38:04] Pierwszym zadaniem boh. było sprawdzenie piwnic przy ul. Żytniej – walki na cmentarzu ewangelickim. W jednej z piwnic boh. spotkała nauczycielkę robót ręcznych ze szkoły powszechnej – uczniowie działający w konspiracji nie nosili szkolnych fartuchów, by się nie wyróżniać na ulicy.
[00:40:45] 3 kompania wchodziła w skład batalionu „Zośka” – straty wśród powstańców, śmierć młodzieży z inteligenckich domów. Ciał brata i siostry nie odnaleziono – symboliczna tablica w kościele św. Marcina.
[00:43:25] Atak na obóz w Gęsiówce. Refleksje na temat rzezi na Woli – oddziały niemieckie i kolaboracyjne, które brały w niej udział, losy dowódców.
[00:45:50] Atak na obóz w Gęsiówce – w ręce Eugeniusza Koechera „Kołczana” dostał się jeden ze strażników obozu koncentracyjnego. Rozmowy z „Radosławem” – decyzja o ataku na KL Warschau, który został przeprowadzony przez pluton pancerny i dwie kompanie, w tym „Giewonta”. Rozstawienie atakujących oddziałów, udział czołgu. Uciekający Niemcy zostawili niedojedzoną zupę na stole. Powstańcy zerwali portrety Hitlera. Na wieżyczce został strzelec wyborowy, który postrzelił kulą dum-dum kolegę Juliusza Reyzz-Rubiniego „Piotra”, boh. była przy jego śmierci. Po wojnie boh. przyjaźniła się z Wiktorem Reyzz-Rubini, bratem „Piotra”. Uwolnieni Żydzi sformowali oddział, ich dowódcą został Henryk Lederman – broń z obozowych magazynów. Żydzi, którzy dołączyli do powstania utworzyli drużynę, która przeszła z batalionem cały szlak bojowy [+]. Po latach przy ul. Anielewicza zawieszono tablice pamiątkowe – doroczne uroczystości przy fragmencie muru znajdującym się obecnie przy „Klifie”.
[00:53:23] Dwa dni przed wyzwoleniem obozu Niemcy wyprowadzili grupę 4 tysięcy więźniów. Tych, który nie mogli iść, na miejscu rozstrzelano. Zachowanie uwolnionych Żydów. Juliusz Deczkowski „Laudański” spotkał swojego kolegę Mietka, któremu udało się przeżyć wojnę. Uwolnieni Żydzi dołączyli do oddział powstańczych. Ewakuacja powstańców ze Starego Miasta – rannego płk Radosława przynieśli Żydzi. Po latach na jednym ze spotkań pojawił syn kobiety uratowanej z Gęsiówki. Tablica pamiątkowa na Powązkach Wojskowych – widnieją na niej cztery nazwiska Żydów. Ranni Żydzi zgłaszali się na opatrunki do boh. – jej stosunek do nich. Płk „Radosław” zezwolił Żydom na wstąpienie w szeregi powstańców, wielu z nich zginęło w czasie walk. Kobiety wyszły z obozu i dołączyły do ludności cywilnej. W oddziale została tylko Marysia, z którą boh. się zaprzyjaźniła – dziewczyna miała semicki wygląd i nie wiadomo, co się z nią stało po upadku powstania. Żydzi z Gęsiówki częstowali powstańców miodem, który zostawili Niemcy. Warunki w obozie. W czasie ataku na Gęsiówkę została ranna Zofia Krassowska „Zosia Duża”, Andrzej Romocki „Morro” wyniósł ją z pola walki do szpitala, gdzie zmarła. [+]
[00:59:50] 10 sierpnia w czasie walk na cmentarzu żydowskim boh. opatrywała kolegę Mieczysława Klimczyńskiego ps. „Miecz”, na którego upadł pomnik. Niestety mimo interwencji dr „Broma” nie udało się go uratować. Początkowo kompania stacjonowała w fabryce „Telefunken”, potem w szkole przy ul. Okopowej. Ciężkie walki na Woli. Wycofanie się na Stawki, boh. szła z czterema kolegami, jednym był Jacek Gwiżdż, syn senatora – śmierć kolegów w czasie niemieckiego ostrzału. [+]
[01:03:40] Ze Stawek wycofano się do szpitala św. Jana Bożego, stąd prowadzono atak na Dworzec Gdański. Por. Władysław Cieplak „Giewont” był przeciwny atakowi, ale musiał wykonać rozkaz. Boh. i koleżanka wydostały Staszka Kujawskiego „Brzozę” i Annę Szarzyńską-Rewską „Renatę” – kobiety w wywiadzie w czasie okupacji. Losy Anny Szarzyńskiej-Rewskiej po wojnie, aresztowanie za kolportaż paryskiej „Kultury”.
[01:06:42] Próba wycofania oddziałów ze Starego Miasta do Kampinosu. Walki o Dworzec Gdański – por. „Giewont” był przeciwny atakowi, ale musiał wykonać rozkaz. Atak nastąpił o świcie, gdy widać było nacierających – siła ognia niemieckiego. W ataku zginęło kilkunastu członków oddziału. Boh. wraz z koleżanką wydostały Annę Szarzyńską-Rewską „Renatę”, Staszka Kujawskiego „Brzozę”, Michała Glinkę i kilka innych osób. Ranni trafili do szpitala przy ul. Długiej 7 [+]. Anna Szarzyńska-Rewska napisała artykuł na ten temat, wydrukowany w piśmie „Więź”. Wspomnienie otwarcia muzeum Grupy Historycznej „Zgrupowanie Radosław” i benefisu boh.
[01:10:37] W czasie ataków sanitariuszki szły razem z żołnierzami – poniesione straty. 24 sierpnia por. „Giewont” odznaczył boh. Krzyżem Walecznych. Oddział był w dyspozycji Kedywu i nie miał swojego miejsca postoju – walki na pierwszej linii. Boh. była na boisku „Polonii” w czasie ataku na Dworzec Gdański – pierwsza pomoc rannym. „Renata” była ranna w głowę i stopy – powody, dla których nie obcięto jej włosów. Wiele lat później boh. zaprzyjaźniła się z „Renatą” Anną Szarzyńską-Rewską, choć dzieliła je duża różnica wieku. Różnice między sanitariuszkami liniowymi a tymi, które pracowały w szpitalach. Sytuacja w czasie walk – śmierć wielu kolegów.
[01:16:23] Po ataku na Dworzec Gdański kompania wycofała się na ul. Zakroczymską. Basia Skwarska nie chciała już być na pierwszej linii i zgłosiła się do pracy w szpitalu, ale wróciła po jednym dniu mówiąc, że jest tam gorzej niż na pierwszej linii. Szpital przy ul. Długiej był bombardowano i chorzy leżeli w piwnicach. Doktor „Brom” operował bez znieczulenia. Do szpitala przyjmowano rannych żołnierzy niemieckich. Zaopatrzenie oddziału w żywność i leki. Straty wśród powstańców. Depesza „Giewonta” do Naczelnika Szarych Szeregów, Stanisława Broniewskiego „Orszy”, opisująca tragiczną sytuację oddziału. Skutki bombardowań. 29 sierpnia boh. z „Lusią” odnosiła rannego z Zakroczymskiej na Długą i zajęło im to cały dzień. 30 sierpnia przyszedł Wiktor Szeliński ps. „Andrzej Pol” i powiedział o śmierci prawie wszystkich członków kompanii w czasie bombardowania budynku przy ul. Zakroczymskiej [+]. Głaz pamiątkowy.
[01:20:30] Zadania kompanii „Giewont”. Do oddziału wrócił [30 sierpnia] Kazimierz Kuźmiński „Kajus” [i zginął]. Boh. została w szpitalu i razem z nim została ewakuowana. Ze szpitala przy ul. Długiej zabrano Tadeusza i Jurka Trepków, Staszka Kujawskiego i Staszka Romanowskiego. W szpitalu został Karol Kwapiński „Czarny Karol”. Do szpitala przy Miodowej odprowadzono lekko rannego kolegę z 1 plutonu, który w czasie bombardowania szpitala został ranny w rękę – konieczność amputacji, udział boh. w operacji. Wyprawa ze szpitala po wodę. Kolega nie chciał zostawić Karola Kwapińskiego i został w szpitalu.
[01:24:58] Zderzenie życia w domu rodzinnym przed powstaniem i rzeczywistości czasu powstania. W domu były pamiątki z czasów insurekcji Kościuszkowskiej, babcia dawała wnukom pięciorublówki z czasów carskich. Boh. nie wiedziała, co się dzieje z domem i rodziną – pozwolenie od „Giewonta” na odwiedzenie siostry znajdującej się w szpitalu powstańczym – informacja o jego zajęciu przez Niemców. Ranny kolega Henryk Kowal trafił do szpitala przy ul. Karolkowej i zdołał stamtąd uciec. Widział tam Niemca wrzucającego dziecko w ogień. [+]
[01:27:55] Porównanie sytuacji na Starym Mieście i Czerniakowie. Próba wyjścia ze Starówki przez Ogród Saski – dotarcie grupy powstańców do kościoła św. Antoniego. Wspomnienie książki napisanej przez Barbarę Wachowicz. Decyzja o ewakuacja ze Starego Miasta kanałami. Powody, dla których nie zabierano ciężko rannych. Tadeusz Trepka z plutonu boh. był ranny w nogi. W czasie przejścia przez kanały zgubił obuwie i bandaże, po wyjściu z kanału u zbiegu Wareckiej i Nowego Światu okazało się, że ma w stopy wbite pinezki i szpilki. Józef Nowocień został w szpitalu z rannymi kolegami, a także rannymi Niemcami. Po zajęciu szpitala przez Ukraińców jeden z rannych niemieckich oficerów nie pozwolił na zabicie powstańców, którzy zostali ewakuowani na tyły katedry św. Jana i tam pilnowali ich Niemcy. Wszyscy koledzy przeżyli, Karol Kwapiński zginął po wojnie śmiercią lotnika. [+]
[01:33:31] Interwencja niemieckiego oficera po zajęciu szpitala przez Ukraińców. Jedną z ocalonych była Anna Szarzyńska-Rewska „Renata”, odznaczona Virtuti Militari za udział w zamachu na Kutscherę.
[01:35:08] Boh. była w grupie, którą w kanałach prowadził Stanisław Broniewski „Orsza”. Z powodu rannych grupa poruszała się powoli i część się zgubiła – pomoc Stanisława Sieradzkiego ps. „Świst”. Boh. nie chciała wchodzić do kanału na Placu Krasińskich i wepchnął ją tam Staszek Romanowski. Przejście z Placu Krasińskich na ul. Warecką – warunki w kanałach. [+]
[01:39:05] Na Starówkę dwukrotnie przyszła poczta harcerska. Harcerze zabrali listy do siostry Leny Kozierowskiej, która mieszkała przy ul. Żurawiej. Sytuacja powstańców w Śródmieściu. Wpływ przebywania w kanałach na stan zdrowia i długość życia.
[01:40:30] Dojście do włazu – niektórzy nie byli w stanie wyjść z kanału o własnych siłach. Stan budynków w Śródmieściu – szyby w oknach. Propozycja, by powstańcy mający rodziny w Śródmieściu zostali tam. Staszek Kujawski poszedł do swojej babci Noakowskiej, kolega był ranny w rękę i w ranie zalęgły się robaki – opinia doktora „Broma”. [+]
[01:43:28] Rannego w piętę „Radosława” przynieśli kanałami czterej Żydzi, m.in. Dawid Goldszmit i „Doktor Turek” [Sołtan Safijew], uwolniony z Gęsiówki Żyd z Turcji, kapitan Armii Czerwonej, zamordowany przez Niemców na Czerniakowie. [+]
[01:44:25] Powstańcze śluby 5 września 1944 – Wiktora Szelińskiego i Zofii Jarczyńskiej [Jarkowskiej] oraz Jana Wuttke ps. „Jaś Czarny” i Ireny Kowalskiej, odbyły się w piwnicy domu przy ul. Hożej. Ślubów udzielił jezuita Józef Warszawski ps. „Ojciec Paweł”, kapelan Zgrupowania „Radosław”. „Jaś Czarny” zginął na Czerniakowie, jego żona została zamordowana przez Niemców razem z kilkoma innymi sanitariuszkami i łączniczkami, m.in. Krystyną Niżyńską „Krysią Zakurzoną”, Grażyną Zasacką. Zginęła także żona Wiktora Szelińskiego. Koncert Mieczysława Fogga, wesele w ambasadzie Bułgarii.
[01:47:15] Wyjście na Czerniaków. 23 września boh. przeszła kanałami – pomoc por. Janusza Stolarskiego ps. „Mały” z „Czaty 49”. Opinia na temat filmu „Kanał” Wajdy. Skutki bombardowań bombami fosforowymi – brak lekarstw. Boh. nie poznała rannej siostry ciotecznej Heni Tomasik. Okoliczności śmierci koleżanki „Lusi” 16 września, wcześniej zginęły Basia Skwarska i Danusia Sidorowicz. Krysia [Zawadzka] i Marta Miazio „Ala” (po mężu Glińska), wyszły ze Starówki z ludnością cywilną.
[01:50:32] Bombardowanie Czerniakowa. Boh. była z rannymi kolegami, z sześciu przeżyło trzech: Andrzej Borowiec po wojnie był dziennikarzem „Associated Press”, Wacław Micuta pracował dla ONZ, Tadeusz Stopczyński znalazł zatrudnienie w firmie farmaceutycznej. Wspomnienie książki Andrzeja Borowca „Chłopak z Warszawy”.
[01:52:22] 16 września „goliat” uderzył w dom przy Czerniakowskiej. W piwnicy była Alicja Gołod-Gołębiowska „Lusia” i koledzy z plutonów pancernych, którzy zostali zasypani. Akcja ratunkowa nie powiodła się i wszyscy zasypani się udusili. Powstaniec ps. „Joe” powinien mieć trepanację czaszki, ale doktor „Brom” nie mógł jej przeprowadzić – śmierć chłopaka. Kolega Szymon, Żyd, syn przedsiębiorcy ze Lwowa, pomagał siostrze ukrywającej się na Pradze – jego śmierć. „Jaś Czarny” zginął dwa tygodnie po ślubie. Bezradność sanitariuszek i lekarzy. Boh. dostała trochę leków od powstańców z „Parasola”. [+]
[01:56:32] Śmierć kolegów z osłony „Radosława”. Losy Marii Urbaniec-Downarowicz ps. „Myszka”. „Ojciec Paweł” wyprowadził siedem łączniczek i sanitariuszek, które Niemcy potem zamordowali w kościele na Woli. Leszek Kidziński „Kindżał” był ranny w szczękę, opiekowała się nim Anna Nelken „Inka”, którą powieszono razem z księdzem Stankiem. Po wojnie boh. spotkała panią Kidzińską, której dwaj synowie zginęli w powstaniu – szykanowanie jej przez sąsiada milicjanta.
[01:58:52] Boh. wyszła po wodę i spotkała por. Janusza Stolarskiego z „Czaty 49”, który powiedział jej, że wszyscy wycofują się z „Radosławem” na Mokotów. Boh. chciała wrócić po pamiętniki, w które wpisywali się koledzy, ale nie było na to czasu. Por. Stolarski zaprowadził ją na statek „Bajka”, potem kanałami przeszła na Mokotów. Losy uratowanych kolegów po wojnie. Jedzenie podczas pobytu na Czerniakowie. Na „Bajce” była woda w beczkach, którą filtrowano przez gazę.
[02:02:15] Walki na Mokotowie w okolicach Królikarni. Zranienie boh., która sama sobie robiła opatrunki. Wspomnienie śmierci kolegów. Kolega Andrzej Borowiec zapytał po latach, czy boh. jest normalna – jego wrażenie jako korespondenta wojennego. Wędrówka w czasie powstania – spotkanie zorganizowane przez IPN.
more...
less
The library of the Pilecki Institute
ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
Monday to Friday, 9:00 - 15:00
(+48) 22 182 24 75
The library of the Berlin branch of the Pilecki Institute
Pariser Platz 4a, 00-123 Berlin
Pon. - Pt. 10:30 - 17:30
(+49) 30 275 78 955
This page uses 'cookies'. More information
Ever since it was established, the Witold Pilecki Institute of Solidarity and Valor has been collecting and sharing documents that present the multiple historical facets of the last century. Many of them were previously split up, lost, or forgotten. Some were held in archives on other continents. To facilitate research, we have created an innovative digital archive that enables easy access to the source material. We are striving to gather as many archives as possible in one place. As a result, it takes little more than a few clicks to learn about the history of Poland and its citizens in the 20th century.
The Institute’s website contains a description of the collections available in the reading room as well as the necessary information to plan a visit. The documents themselves are only available in the Institute’s reading room, a public space where material is available free of charge to researchers and anyone interested in the topics collected there. The reading room also offers a friendly environment for quiet work.
The materials are obtained from institutions, public archives, both domestic and international social organizations, as well as from private individuals. The collections are constantly being expanded. A full-text search engine that searches both the content of the documents and their metadata allows the user to reach the desired source with ease. Another way to navigate the accumulated resources is to search according to the archival institutions from which they originate and which contain hierarchically arranged fonds and files.
Most of the archival materials are in open access on computers in the reading room. Some of our collections, e.g. from the Bundesarchiv, are subject to the restrictions on availability resulting from agreements between the Institute and the institutions which transfer them. An appropriate declaration must be signed upon arrival at the reading room in order to gain immediate access to these documents.
Before your visit, we recommend familiarizing yourself with the scope and structure of our archival, library and audio-visual resources, as well as with the regulations for visiting and using the collections.
All those wishing to access our collections are invited to the Pilecki Institute at ul. Stawki 2 in Warsaw. The reading room is open from 9–15, Monday to Friday. An appointment must be made in advance by emailing czytelnia@instytutpileckiego.pl or calling (+48) 22 182 24 75.
Please read the privacy policy. Using the website is a declaration of an acceptance of its terms.