Kowalski Janusz cz. 4
Janusz Stanisław Kowalski ps. „Rokita” (ur. 1924, Hrubieszów, zm. 2022, Lębork) – pułkownik Wojska Polskiego w stanie spoczynku, doktor nauk medycznych, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari. Przed wybuchem II wojny działał w Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1942-1944 był żołnierzem Okręgu Lwowskiego i Okręgu Lublin Armii Krajowej. Podczas Akcji „Burza” w Lublinie był zastępcą dowódcy plutonu AK. W sierpniu 1944 roku wcielony do 1. Armii Wojska Polskiego. 14 września 1944 roku brał udział w desancie na pomoc powstaniu warszawskiemu. Po przepłynięciu Wisły on i kilku zwiadowców zostało przejętych przez oddział por. Andrzeja Romockiego ps. „Morro” z Batalionu „Zośka”. Był obecny przy jego śmierci, zaś sam w krótkim czasie został postrzelony w obydwie nogi. 19 września został ponownie postrzelony w bok, po dwóch dniach nie widząc szans na ewakuację przepłynął Wisłę wpław. Do stycznia 1945 roku przebywał w szpitalach polowych w Otwocku i Lublinie. Następnie uczestniczył w walkach o Wał Pomorski, Odrę i Berlin. Po zakończeniu działań wojennych do października 1945 roku przebywał na terenie pow. siedleckiego. Brał udział w potajemnych spotkaniach z żołnierzami 5 i 6. Wileńskiej Brygady AK oraz bandami pozorowanymi, które były złożone z niektórych żołnierzy 1. WDP im. T. Kościuszki oraz funkcjonariuszy UB. W październiku 1945 urlopowany bezterminowo na studia. W latach 1945-1951 studiował medycynę w Lublinie i Szczecinie, uzyskał stopień lekarza i zrobił specjalizację II stopnia w położnictwie i ginekologii. Pełnił funkcje ordynatora i dyrektora szpitala, prowadził własną praktykę. Zmarł 26 stycznia 2022 w Lęborku w wieku 97 lat.
more...
less
[00:00:10] Walki na Pradze we wrześniu 1944 r. Natarcie 1 Dywizji od strony Radości.
[00:02:20] Specyfika działań zwiadu podczas wymiany jednostek na linii frontu. Ofensywa polskiego wojska 10 września 1944. Kompania boh. znalazła się na Saskiej Kępie, gdzie walczyła radziecka dywizja, w której było wielu Polaków z Białorusi. Przygotowania do desantu.
[00:08:07] Przeniesienie z batalionu remontu czołgów do kompanii zwiadu 1 Dywizji Wojska Polskiego. Zajęcie pozycji na Pradze – ochotnicy do pierwszego desantu zwiadu. Nabór do polskiego wojska na Wołyniu i Podolu. Skład kompanii zwiadu, nastroje patriotyczne – hymn kompanii.
[00:16:58] Radzieccy dowódcy w 1 Dywizji WP, polska kadra oficerska. Przedział wiekowy żołnierzy kompanii zwiadu. Przygotowania do desantu ochotników – dostarczenie trzech gumowych łodzi przez saperów.
[00:19:51] Dowódcą desantu był plutonowy Wójcik, drugą łodzią dowodził podchorąży Ochnik, trzecią boh. (w stopniu st. strzelca podchorążego).
[00:20:50] Ćwiczenia na poligonie w latach powojennych. Boh. brał udział w ćwiczeniach 2 Pułku Desantowego z Lęborka – wozy bojowe na wyposażeniu jednostki „Niebieskich Beretów” i jej zadania.
[00:24:04] Batalion wzmocnienia sanitarnego – zadania na czas wojny. Ćwiczenia na poligonie. Wyposażenie szpitala polowego – kradzież opium podczas ćwiczeń.
[00:29:20] Przed specjalizacją z położnictwa i ginekologii boh. był przez rok chirurgiem w lubelskim szpitalu. Zmiana oddziału, gdy ordynatorem został dr Sowiakowski. Praca chirurga – przywiezienie rannego z granatem w kieszeni. Kwalifikacje zawodowe boh.
[00:34:10] Podczas ćwiczeń boh. był zastępcą dowódcy batalionu wzmocnienia sanitarnego – organizacja batalionu: kuchnie polowe, łączność, transport. Awanse boh.
[00:36:35] Praca na oddziale położniczym szpitala w Szczecinie. Przypadek cesarskiego cięcia – chłopiec dostał imię po doktorze.
[00:40:00] Po zrobieniu specjalizacji boh. miał być ordynatorem w szpitalu w Świnoujściu – wyjazd by obejrzeć mieszkanie – wiadomość o morderstwie w sąsiedztwie. Boh. dostał pracę w szpitalu w Resku.
[00:42:52] Życie zawodowe boh. Kłopoty z pracą doktorską o porodach miednicowych. Przeprowadzka do Słupska, praca pod okiem dr Modrzejewskiego, zrobienie II stopnia specjalizacji. Dalsza praca w Złotowie. Boh. wygrał konkurs na ordynatora oddziału w Lęborku. Praca doktorska u prof. Modrzejewskiego. Po obronie doktoratu boh. został dyrektorem szpitala ds. lecznictwa – praca do emerytury.
[00:52:47] Aborcje w szpitalu w Lęborku i Słupsku. Kłopoty lekarza z Wejherowa, który odmówił wykonania aborcji.
[00:57:18] Szpitalna pomoc kobietom, które poddały się nielegalnym zabiegom przerywania ciąży.
[00:58:58] Pomoc ofiarom gwałtów w czasach PRL-u i współcześnie. Przyczyny zabiegów przerywania ciąży. Działalność holenderskich organizacji pro-aborcyjnych. Brak lekarzy położników i ginekologów.
[01:05:20] Specyfika pracy położnika – śmierć pacjentki, która dostała wylewu krwi do mózgu podczas porodu i innej, której wody płodowe dostały się do krwiobiegu – procedury szpitalne. Cesarki u zmarłych kobiet.
[01:13:15] Boh. opisywał ciekawsze przypadki. Dokształcanie położników – omawianie przypadków pacjentek, które zmarły – studiowanie materiałów, które nadsyłano z klinik.
[01:17:40] Śmierć pacjentki z niewydolnością krążenia.
[01:20:00] Po wybuchu w Czarnobylu boh. był na wczasach w Jałcie – korzystanie z pływalni po okazaniu zaświadczenia od dermatologa.
[01:22:05] Cesarskie cięcie u pacjentki z chorobą Heinego-Medina – odesłanie dziecka i matki do szpitala zakaźnego, „odkażenie” alkoholem.
[01:26:25] Zabezpieczanie się lekarzy przed zagrożeniem ze strony wirusa HIV, operowanie pacjentki z kiłą.
[01:29:05] Wprowadzenie stanu wojennego – wizyta oficera szukającego w szpitalu lekarza, który nie zgłosił się na komisję wojskową.
[01:33:30] Marek Balicki był przewodniczącym NSZZ Solidarność w lęborskim szpitalu. Aresztowanie Balickiego – próba uwolnienia go podjęta przez boh. Zatarg Balickiego z ordynatorem oddziału psychiatrycznego.
more...
less