Stanisław Domański (ur. 1944, Warszawa), muzyk i nauczyciel, absolwent Akademii Muzycznej w Warszawie. Ojciec Jan Domański pracował po wojnie w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie, w czasie wojny działał w Armii Krajowej. Mama Lucyna pochodziła spod Łowicza, zmarła w 1968 r. Stanisław Domański ukończył Liceum Ogólnokształcące nr 51 w Warszawie, po maturze studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina), ukończył także dwuletnie Studium Nauczycielskie. Studia muzyczne ukończył w 1974 r. na kierunku dyrygent chórów i orkiestr. Przebywał w USA na stypendium naukowym, pracował w Staromiejskim Domu Kultury na Rynku Starego Miasta w Warszawie, prowadził m.in. chór „Lutnia”. W 1975 r. ożenił się z Marią Serafińską i po roku przeprowadzili się do Nowego Wiśnicza, gdzie zajęli się remontem willi „Koryznówka” i pracami nad utworzeniem Muzeum Pamiątek po Janie Matejce (powstało w 1981 r.). Stanisław Domański ponadto pracował jako pedagog w szkołach w Nowym Wiśniczu i Olchawie, prowadził także chór przy kościele parafialnym pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Nowym Wiśniczu. Obecnie jest na emeryturze.
mehr...
weniger
[00:00:10] Boh. urodził się w lipcu 1944 r. Podczas powstania warszawskiego matka boh. z okna domu w Rembertowie obserwowała płonącą lewobrzeżną Warszawę. Do powstania poszła część jej rodziny, m.in. brat jej ojca, którego nigdy nie odnaleziono. Na przełomie lat 40. i 50., boh. razem z dziećmi bawili się w wojnę, zbierali odłamki. Podczas zabaw licznymi niewypałami dochodziło do wypadków. Jednemu koledze urwało nogi i nie mógł chodzić do szkoły. [+]
[00:02:30] Podczas wypraw na drugą stronę Wisły boh. widział gruzy Warszawy i wyburzonych pod budowę Pałacu Kultury kamienic ocalałych z wojny. Ojciec boh. należał podczas okupacji do Straży Pożarnej, która była przykrywką działalności podziemnej. Jeden z kolegów dał mu pracę w Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych [WFDiF] na ul. Chełmskiej 20. Boh. odwiedzał ojca w pracy, dzięki czemu trafił m.in. na plan filmu „Kanał”. Tam zobaczył zaplecze produkcji filmowej i ówczesne „bożyszcze” - Zbyszka Cybulskiego.
[00:05:25] Boh. uczył się w Rembertowie w szkole podstawowej, a następnie w liceum ogólnokształcącym nr 51 im. T. Kościuszki. Matka, Lucyna z d. Piątkowska, pochodziła spod Łowicza i pracowała w rembertowskiej elektrowni jako magazynierka.
[00:06:20] Ojciec Jan urodził się w Warszawie na Pradze. Działał w AK, miał wypadek samochodowy, który sprawił, że zaczął tracić wzrok i zbiegiem lat stracił go zupełnie. W WFDiF zajmował się bezpieczeństwem pożarowym. Taśma filmowa była łatwopalna i dochodziło do wielu pożarów, również w kinach. Podczas kręcenia filmów, szczególnie na hali, zawsze byli obecni strażacy. [+]
[00:07:40] Boh. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną na ul. Okólnik. Po wojnie nie było telewizji i wolny czas spędzano na graniu muzyki i śpiewaniu. Rodzice nie grali na instrumentach, ale dużo śpiewali. Poznali się na ognisku w przedwojennym harcerstwie. Ojciec znał wiele piosenek z wojska, których nauczył się służąc przed wojną w 1 Pułku Lotniczym, śpiewał m.in. „Hymn lotników”.
[00:10:00] Matka boh. chciała, żeby syn grał. Chorowała i zmarła w 1968 r. Po jej śmierci boh. zaczął dużo ćwiczyć na instrumencie i dostał się do Akademii Muzycznej. Wcześniej uczył się dwa lata w studium nauczycielskim. W Akademii był na Wydziale Pedagogicznym, przygotowującym dyrygentów chórów i orkiestr. Jego nauczyciel, Maciej Małecki, to kompozytor, który po powrocie ze stypendium kościuszkowskiego w USA zaczął uczyć w Akademii. Podczas koncertów w sali koncertowej AM wykonywał partie fortepianowe do muzyki m.in. Gershwina. Pisał piosenki dla STS.
[00:13:00] Boh. ukończył studia ok. 1974 r. W czasie studiów pracował m.in. w Piwnicy Twórczej „Largactil” Staromiejskiego Domu Kultury, gdzie komponował i wykonywał muzykę dla lokalnego kabaretu. Uczył również w chórze chłopięcym „Lutnia” prowadzonym przez Edwarda Jozajtisa. Stopnie edukacji chłopców-chórzystów. Tourne chóru po Europie i USA.
[00:16:25] Pod koniec studiów boh. poznał swoją żonę [Marię Serafińską, córkę Tomasza Serafińskiego, na którego dane osobowe W. Pileckiemu wystawiono konspiracyjne dokumenty i w którego domu schronił się po ucieczce z Auschwitz. P. Maria prowadzi w „Koryznówce” muzeum Jana Matejki w Nowym Wiśniczu. Serafińscy to rodzina żony malarza.]
[00:16:45] Podczas pierwszej wizyty w domu w Wiśniczu boh. odkrył bibliotekę przyszłego teścia pełną książek. Znalazł w niej zapis wykładów literatur słowiańskich A. Mickiewicza, które wygłaszał on w Paryżu w College de France. Zostały przywiezione Leonardowi Serafińskiemu przez emisariusza z Paryża. Pierwszy raz boh. usłyszał o nich w liceum podczas lekcji prof. Leśniewskiej.
[00:19:40] Dom rodzinny żony w Wiśniczu był w złym stanie technicznym, dach był uszkodzony przez pocisk. Boh. zrezygnował z pracy w szkole w Warszawie i razem z żoną zamieszkali w jej domu w Starym Wiśniczu. Boh. dostał pracę nauczyciela muzyki m.in. w Muchówce i Wiśniczu. Prowadził również zespoły oraz chór szkoły muzycznej oraz liceum ogólnokształcącego w Bochni, chór szkoły podstawowej w Wiśniczu oraz tamtejszego liceum plastycznego, gdzie uczył również muzyki. Na emeryturze prowadził w chór parafialny w Wiśniczu.
[00:22:00] Boh. zaczął rozmawiać ze swoją teściową o Witoldzie Pileckim dopiero po ukazaniu się w Kurierze Polskim małej notki o jego działalności. Teściowa opowiadała o okolicznościach ukrywania się w Wiśniczu Witolda Pileckiego oraz Jana Redzeja i Edwarda Ciesielskiego, dla których kryjówki organizował Tomasz Serafiński. Trójka ukrywających się dołączyła do lokalnej działalności ruchu oporu i brała udział w akcjach. W ciągu dnia przebywali pod dachem stodoły, w nocy schodzili do domu.
[00:26:00] Dom stał na uboczu. W czasie wojny nieopodal stacjonowali Niemcy, funkcjonował obóz i więzienie. Aby dojść na „Koryznówkę”, przechodziło się przez straże i szlaban. Według pamiętników naczelnika poczty, Jacentego Chodura, kiedy nowi akowcy przychodzili na „Koryznówkę” składać przysięgę, dostawali wskazówki, co mają mówić strażnikom. Akowcy przysięgali na krzyż z czasów powstania styczniowego, który stoi na komodzie domu boh.
[00:27:45] Więzienie w Wiśniczu funkcjonuje od czasów przedrozbiorowych. Boh. poznał jednego ze strażników, który pracował tam jeszcze przed wojną. Historia strażnika, który pomagał więźniom.
[00:29:30] Boh. jako dziecko mieszkał w Warszawie i przysłuchiwał się rozmowom starszych, rozmawiających o przeżyciach wojennych. Po wojennej zawierusze ludzie próbowali odszukiwać bliskich, PCK utworzyło tzw. skrzynkę poszukiwania rodzin, w radio nadawano komunikaty szukających się. Rolę, jaką odegrał Pilecki i Serafiński boh. zrozumiał dopiero później.
[00:31:00] „Kurier Polski” była gazetą Stronnictwa Demokratycznego, a mimo tego notatka o Pileckim stanowiła akt odwagi i wzbudziła silne reakcje. Po jej ukazaniu się do redakcji napłynęły liczne listy od czytelników i gazeta zaczęła pisać więcej na temat Pileckiego. Pamiątki związane z pobytem Pileckiego w domu Serafińskich – stół, krzyż, książki, rysunki, zdjęcia. Część pamiątek została przekazana [instytucjom].
[00:33:30] Boh. podkreśla spotkanie i podobieństwo dziejowe dwóch wielkich postaci - Tomasza Serafińskiego i Witolda Pileckiego. Obydwaj byli oficerami i walczyli w 1920 r., a w czasie pokoju zajmowali się rolnictwem. Interesowali się sztuką - Pilecki był uzdolniony plastycznie, a Serafiński żył w domu, w którym panował kult Jana Matejki. W czasie okupacji byli w ruchu oporu. Po ucieczce Pileckiego z kolegami z Auschwitz, kierownictwo państwa podziemnego nie uwierzyło Serafińskiemu, który je o tym poinformował. Uznało informację o ucieczce za prowokację i kazał całą trójkę przekazać do Rady Głównej Opiekuńczej.
[00:36:45] Boh. docenia fakt, że kilkadziesiąt lat życia, które z żoną spędzili w domu Wiśniczu, zaowocowało powstaniem coraz bardziej znanego muzeum. Mimo trudnych okresów budynek muzeum przetrwał i przyjmuje liczne wycieczki, zatrudnia przewodników-pasjonatów. „Tomasz Serafiński by się cieszył, że tak to jest”.
mehr...
weniger
Bibliothek des Pilecki-Instituts in Warschau
ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
Mo. - Fr. 9:00 - 15:00 Uhr
(+48) 22 182 24 75
Bibliothek des Pilecki-Instituts in Berlin
Pariser Platz 4a, 00-123 Berlin
Pon. - Pt. 10:30 - 17:30
(+49) 30 275 78 955
Diese Seite verwendet Cookies. Mehr Informationen
Das Archiv des Pilecki-Instituts sammelt digitalisierte Dokumente über die Schicksale polnischer Bürger*innen, die im 20. Jahrhundert unter zwei totalitären Regimes – dem deutschen und sowjetischen – gelitten haben. Es ist uns gelungen, Digitalisate von Originaldokumenten aus den Archivbeständen vieler polnischer und ausländischer Einrichtungen (u. a. des Bundesarchivs, der United Nations Archives, der britischen National Archives, der polnischen Staatsarchive) zu akquirieren. Wir bauen auf diese Art und Weise ein Wissenszentrum und gleichzeitig ein Zentrum zur komplexen Erforschung des Zweiten Weltkrieges und der doppelten Besatzung in Polen auf. Wir richten uns an Wissenschaftler*innen, Journalist*innen, Kulturschaffende, Familien der Opfer und Zeugen von Gräueltaten sowie an alle an Geschichte interessierte Personen.
Das Internetportal archiwum.instytutpileckiego.pl präsentiert unseren Bestandskatalog in vollem Umfang. Sie können darin eine Volltextsuche durchführen. Sie finden ebenfalls vollständige Beschreibungen der Objekte. Die Inhalte der einzelnen Dokumente können Sie jedoch nur in den Lesesälen der Bibliothek des Pilecki-Instituts in Warschau und Berlin einsehen. Sollten Sie Fragen zu unseren Archivbeständen und dem Internetkatalog haben, helfen Ihnen gerne unsere Mitarbeiter*innen weiter. Wenden Sie sich auch an sie, wenn Sie Archivgut mit beschränktem Zugang einsehen möchten.
Teilweise ist die Nutzung unserer Bestände, z. B. der Dokumente aus dem Bundesarchiv oder aus der Stiftung Zentrum KARTA, nur beschränkt möglich – dies hängt mit den Verträgen zwischen unserem Institut und der jeweiligen Institution zusammen. Bevor Sie vor Ort Zugang zum Inhalt der gewünschten Dokumente erhalten, erfüllen Sie bitte die erforderlichen Formalitäten in der Bibliothek und unterzeichnen die entsprechenden Erklärungsformulare. Informationen zur Nutzungsbeschränkung sind in der Benutzungsordnung der Bibliothek zu finden. Vor dem Besuch empfehlen wir Ihnen, dass Sie sich mit dem Umfang und Aufbau unserer Archiv-, Bibliotheks- und audiovisuellen Bestände sowie mit der Besucherordnung und den Nutzungsbedingungen der Sammlung vertraut machen.
Alle Personen, die unsere Bestände nutzen möchten, laden wir in den Hauptsitz des Pilecki-Instituts, ul. Stawki 2 in Warschau ein. Die Bibliothek ist von Montag bis Freitag von 9.00 bis 15.00 Uhr geöffnet. Bitte melden sie sich vor Ihrem Besuch per E-Mail: czytelnia@instytutpileckiego.pl oder telefonisch unter der Nummer (+48) 22 182 24 75 an.
In der Berliner Zweigstelle des Pilecki-Instituts befindet sich die Bibliothek am Pariser Platz 4a. Sie ist von Dienstag bis Freitag von 10.30 bis 17.30 Uhr geöffnet. Ihr Besuch ist nach vorheriger Anmeldung möglich, per E-Mail an bibliothek@pileckiinstitut.de oder telefonisch unter der Nummer (+49) 30 275 78 955.
Bitte lesen Sie unsere Datenschutzerklärung. Mit der Nutzung der Website erklären Sie sich mit ihren Bedingungen einverstanden..